Diederik van Vleuten

Diederik was bijna acht jaar toen de eerste mensen landden op de maan. De korrelige beelden van astronauten in witte pakken maakten een onuitwisbare indruk. Net als de beelden en geluiden van Vietnam en Cambodja. En Toppop niet te vergeten. Zijn wereldbeeld werd in hoge mate bepaald door Asterix, Kuifje en de kennis uit de Kijk. En misschien is dat nog wel steeds zo. 

De kracht en betekenis van herinnering, daarover gaat Diederiks vijfde solo. Hij vraagt zich af wat er, anno nu, over is van de verbazing, verwondering en bewondering van een ventje van bouwjaar ’61. Goed nieuws: meer dan genoeg om een avond mee te vullen. Na zijn voorouders jarenlang in het theater tot leven te hebben gewekt gaat Diederik nu eindelijk zijn eigen verleden te lijf. Het jongetje van toen kijkt naar de wereld van nu. En andersom. Een halve eeuw terug in de tijd is voor meesterverteller Van Vleuten maar een kleine stap. Wat die kleine stap voor de mensheid betekent weten we na afloop.

In de pers

NRC ★★★★
Apollokind Van Vleuten ontroert 
… een scherp oog voor details die een verhaal gedenkwaardig maken. 
… een prachtig portret van zijn vader 
Hij weeft deze geschiedenissen zo aan elkaar dat beide aan kracht winnen: de wereldgeschiedenis wordt persoonlijker, zijn familiegeschiedenis wordt grootser. 

Volkskrant ★★★★
Van Vleuten vertelt op weergaloze wijze van zijn familiegeschiedenis. 
Het eerbetoon aan zijn vader zet aan het denken over doen en nalaten. 

Theaterkrant (keuze van de criticus) 
Diederik van Vleuten herdenkt zijn vader met geweldige reis naar de maan. 
De positieve herinnering aan deze geweldige avond zal heel lang blijven hangen. 

Parool 
In Bouwjaar '61 toont Van Vleuten zich opnieuw een fantastische verteller.  

Website: Diederik van Vleuten